Αυτοκίνητο της αστυνομίας των Ηνωμένων Πολιτειών (κάποιος φαν της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής ίσως;)
Και το καλύτερο, ένας σκύλος παίρνει τον αέρα του…
Αυτοκίνητο της αστυνομίας των Ηνωμένων Πολιτειών (κάποιος φαν της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής ίσως;)
Και το καλύτερο, ένας σκύλος παίρνει τον αέρα του…
Εκεί που προσπαθούσα να βρω ένα κρεμαστάρι για την πόλη της Κοπεγχάγης, πετάχτηκα λίγο στο Λονδίνο (και όντως πετάγεσαι, παίρνεις το αεροπλάνο με την RyanAir και πληρώνεις 60 ευρώ!). Εκτός από μια μεγάλη βουτιά στον κόσμο των κόμιξ, επισκέφτηκα και μία καταπληκτική έκθεση φωτογραφίας. Από εκεί και η παραπάνω φωτογραφία (φωτογραφία φωτογραφίας). Αν την προσέξετε θα καταλάβετε πως είναι αεροφωτογραφία. Εντυπωσιακή!
Το καινούριο μου καλάθι είναι η καινούρια πόλη που εγκατασταθήκαμε, η χαριτωμένη αλλά σκοτεινή (το χειμώνα) Κοπεγχάγη, και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω που να την κρεμάσω ανάμεσα στις κατά τα άλλα ταξινομημένες άρτια πόλεις στις κρεμάστρες του μυαλού μου. Μοιάζει σαν ένα αραιοκατοικημένο Λονδίνο αναμειγμένο με τα suburbs της Μελβούρνης και τις εξοχές της βορειοδυτικής Γερμανίας, βουτηγμένο σε κρύα σάλτσα Στοκχόλμης. Αλλά… μοιράζεται ταυτόχρονα και το μοναδικό χαρακτηριστικό του Ντουμπάι, έχει μικρές (και μεγάλες, σε αντίθεση με το Ντουμπάι) χάρες και γωνιές, τις οποίες μαθαίνεις κι ανακαλύπτεις σιγά σιγά και με υπομονή. Και με αυτές τις χάρες και γωνιές θα ασχοληθώ από δω και πέρα.
Τη Yayoi Kusama την έμαθα όταν ζούσα στο Λονδίνο, όταν ένα ολόκληρο έργο της αποτελούσε τη βιτρίνα της Luis Vuitton στην Oxford Street (γιατί ποιος είπε πως η τέχνη δεν εμπνέει τη μόδα, και πως η κυριούλα με τις τελείες, η οποία ζει σε μια ψυχιατρική κλινική του Τόκιο, δεν είναι ικανή να εμπορεύεται τις τελείες της).
Χτες λοιπόν που βρήκα χρόνο και πλέον έχω και την οικονομική άνεση για τέτοια πολυτελή έξοδα, πήγα στο μουσείο της Louisiana, 40 λεπτά μακριά από την Κοπεγχάγη όπου μένω τώρα (ναι, ξέρω, δεν έχω αναφερθεί στο μπλογκ για αυτή την αλλαγή κατοικίας, θα το κάνω σύντομα). Πήγα μέσω Λαμίας βέβαια (εντάξει, όχι κυριολεκτικά) γιατί είχα ένα μάθημα πριν με κάτι μωράκια σε μια άλλη περιοχή. Να τώρα δυο φωτογραφίες, μία από την έκθεση και μία από τη θάλασσα έξω από το μουσείο. Προσέξτε την απόλυτη συννεφιά, χαρακτηριστικό του ουρανού της Κοπεγχάγης από τον Οκτώβρη μέχρι τον Απρίλιο απ’ ότι έχω ακούσει…
Κι εδώ το λινκ για το μουσείο και την έκθεση για όποιον ενδιαφέρεται http://en.louisiana.dk/exhibition/yayoi-kusama
Καλό χειμώνα!!! (Για τη μεγάλη ξαδέρφη)
Προσοχή!!! Χοιρινο!!!
Έπαθα φρίκη όταν είδα τι έγραψαν στο τζάμι. Που είναι το κλασικό “Θέλω πλύσιμο”; Γιατί τέτοια μανία με τις παλιοθρησκείες;
Έναν σχεδόν μήνα χρειάστηκα μετά τις διακοπές για να επαναπροσαρμοστώ στη ζωή του Ντουμπάι, αλλά η αλήθεια είναι πως έχω κουραστεί που δε μπορώ να πάω βόλτα στο πάρκο γιατί η ζέστη είναι ακόμη αφόρητη (άσε που αποφάσισαν να γκρεμίσουν το Safa Park για να κάνουν ένα τεχνητό ποτάμι -ευτυχώς θα φύγω πριν τα μάτια μου αντικρύσουν αυτή την ιεροσυλία-), που οι άνθρωποι σήμερα σου χαμογελάνε και αύριο σε ξεχνάνε.
Ευτυχώς έχω την χαρά να προετοιμάζομαι για μια συναυλία στο τέλος του Οκτώβρη, όπου θα παρουσιάσω τις τελευταίες μου ιδέες, και θα έχω και μερικούς ανθρώπους να με συνοδεύουν στο μουσικό αυτό ταξιδάκι. Και να σκέφτομαι (συνήθως με χαρά αλλά μερικές φορές και με λίγο αγχωτικό φόβο) την επόμενη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, που όλο και πλησιάζει: μια μετακόμιση, αυτή τη φορά με στόχο να δέσω σε ένα (ανθρωπόμορφο) λιμάνι που με γεμίζει με ευχάριστα συναισθήματα, και κυρίως ηρεμία.
Τα γλυπτά από άμμο που λέγαμε. Εδώ είναι ένα που έχει συγκεντρωμένα όλα τα landmarks (γιατί μνημεία δεν μπορώ να πω, είναι ύβρις) του Dubai μπροστά από μια αμμουδένια ταμπέλα που ανακοινώνει τη χαρά όλων των επιχειρηματιών στο Εμιράτο, την επερχόμενη EXPO.
Μα ναι, δεν το ξέρατε; Ο Hulk είναι πιο δυνατός (και πολύύύ πιο ψηλός) από τον Superman. Πήγαμε και στο Comicon, το μοναδικό στη Μέση Ανατολή.