Οι πρώτοι επισκέπτες

Έχει περάσει κάμποσος καιρός από τότε που οι πρώτοι μου επισκέπτες ήρθαν στο Ντουμπάι, και ήταν αγαπημένοι επισκέπτες, μαμά, μπαμπάς, ξαδέρφη. Και δυστυχώς ήταν σύντομοι επισκέπτες, μόνο 4 μέρες ήρθανε. Αλλά είδαμε ου, πολλά!

                             Πρωϊνό πικ-νικ στο “στάδιο” για καμηλοδρομίες 

                                  Η θέα από το στούντιο όπου έμεναν οι επισκέπτες μου

Καμήλες, ενυδρεία, συντριβάνια που χορεύουν, 2 φορές την ίδια σχεδόν παράσταση (χαχα), το καλύτερο ινδικό φαγητό στην πιο υπέροχη ινδική καντίνα, βόλτα ανάμεσα σε γλυπτά φτιαγμένα από άμμο, και τσάρκα στην παλιά πόλη…          Καράβι που κάνει το δρομολόγιο Ινδία-Dubai και μεταφέρει πραγμάτειες

Το Downtown Dubai από ψηλά. Τόσο ψηλά όσο 126 πατώματα, ένα πιο κάτω από την κορυφή του Burj Khalifa

 

“Σπίτι”. Μέρος 2ο

Σπίτι είναι εκεί οπου ανήκεις; Διαβάζοντας το βιβλίο του Greg Madison The end of belonging: Untold stories of leaving home and the psychology of global relocation (εδώ μπορείτε να δείτε περιεχόμενα και τις πρώτες σελίδες του βιβλίου http://www.gregmadison.net/documents/EndBelongwebsitedraft.pdf), μάλλον έχω πειστεί πως όχι, σπίτι δεν είναι εκεί όπου ανήκεις διότι η αίσθηση του ανήκειν, σιγά σιγά τείνει να περιληφθεί σε εκείνο το φάσμα των ιδεών, αισθήσεων και εννοιών που δεν αποτελούν μέρος της σημερινής πραγματικότητας.

Παρ’ όλα αυτά, μία πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη πέρασε προχτές από το μυαλό μου. Κι αν δεν είναι ο τόπος σπίτι μήπως είναι ο χρόνος; Πολύ συχνά νιώθω πως το σπίτι μου είναι οι αναμνήσεις μου, φανερά επεξεργασμένες από τον φακό του παρόντος φυσικά, και πως αυτό που νοσταλγώ δεν είναι ένας τόπος αλλά ένας χρόνος. Το πριν, το παρελθόν.

Όλα αυτά καλά βέβαια, με την προϋπόθεση πως το σπίτι σου δεν γίνεται το ανήκειν σου. Διότι, αν θέλεις να είσαι κάπου αλλού από εκεί που είσαι (είτε γεωγραφικά είτε χρονικά), το παρόν σου δεν είναι η ευτυχία.

Σαν στο σινεμά

Η ομορφιά του να παίζεις μουσική στην έρημο γύρω από τη φωτιά ίσως και να ξεπερνάει εκείνη της παραλίας, πιθανόν εξαιτίας της αίσθησης απεραντοσύνης που δίνουν οι αμμόλοφοι (κι ας βλέπεις τα φώτα του δρόμου στο βάθος) και η μονοχρωμία. Πήγαμε την Παρασκευή με την ομάδα που οργανώνω, “Home Concerts in Dubai”. Είπαμε να κάνουμε για ένα βράδυ την έρημο σπίτι μας. Τέλεια περάσαμε.

                                                                 Πριν τη φωτιά

                                                                  Με τη φωτιά

-Που μπορώ να βρω φτηνό αλκοόλ; -Με το που δεις το αεροπλάνο στρίψε αριστερα

Παρ’ όλο που δεν αναφέρεται πουθενά στην ιστοσελίδα τους, το Barracuda Beach Resort στο Εμιράτο του Umm Al Quwein, έχει ένα από τα μεγαλύτερα μαγαζιά (που έχω δει εγώ τουλάχιστον) με αλκοολούχα ποτά. Σ’ αυτό το Εμιράτο μπορεί να αγοράσει και να καταναλώσει αλκοόλ ο οποιοσδήποτε, χωρίς να μπει στην παρανομία (εκτός από τα παιδάκια βέβαια). Γιατί; Κάπως έτσι έχει μάλλον η ιστορία:

Μια μέρα ο Σεϊχης του Umm Al Quwein μάζεψε όλους τους Σεϊχηδες και είπε “Το Abu Dhabi έχει πετρέλαιο, το Ντουμπάι έχει τουρισμό (γιατί το πετρέλαιο το τελειώσανε), η Fujeirah έχει την Hata (μια από τις πιο όμορφες περιοχές), το RAK έχει θερμές πηγές, η Sharjah έχει πολλές εκτάσεις, κι εγώ; Τι έχει το Εμιράτο μου; Είναι μικρό μικρούτσικο κι έχει μόνο άμμο!” Οι άλλοι Σείχηδες είπαν “Εντάξει Σεϊχη του Umm Al Quwein , εσύ μπορείς να έχεις το Εμιράτο που θα πουλάει αλκοόλ στους κατοίκους των δικών μας Εμιράτων. Εμείς θα το παίζουμε υπερθρήσκοι και θα προσπαθούμε να περιορίσουμε  την κατανάλωση και πώληση, αλλά εσύ θα μπορείς να πουλάς ακόμα και στους μουσουλμάνους!”. Κι ο Σεϊχης είπε “Κουλ!” και έχτισε το Barracuda Beach Resort. Και είπε “Επειδή όμως κι εγώ θέλω να το παίζω υπερθρήσκος δε θέλω να αναφέρεται πως τα περισσότερα έσοδα πάνε στην τσέπη μου”. Και έτσι κι έγινε. Και από τότε μουσουλμάνοι και άπιστοι (χαχα!) παίρνουν τα αυτοκίνητά τους και πετάγονται στο Umm Al Quwein, αγοράζουν (πάμφτηνα) όσο αλκοόλ χωράει στο πορτ μπαγκάζ τους, και γυρνάνε σπίτι τους και πίνουν με την παρέα τους (ή όχι).

Έτσι κι εμείς, ένα βράδυ που δεν είχαμε και τίποτα πιο σοβαρό να κάνουμε, πήγαμε με τον καλό μου φίλο τον Α. και με έναν άλλο ενοχλητικό, φλύαρο, ματαιόδοξο τύπο (που δεν διαβάζει ελληνικά, γι’ αυτό τον θάβω) που μας κόλλησε σαν βδέλλα, μέχρι το Umm Al Quwain. Το πιο ωραίο της διαδρομής; Ένα εγκαταλελειμμένο αεροπλάνο δίπλα στο δρόμο, που χρησιμεύει ως μεγάλη (τεράστια) διαφημιστική πινακίδα του διπλανού ξενοδοχείου. Κι ακόμη πιο ωραίο; Ότι βρήκα έναν τύπο που έχει βγάλει φανταστικές φωτογραφίες από αυτό το μέρος (και όχι μόνο αυτό. χαζέυοντας την ιστοσελίδα του ανακλαυψα υπέροχες φωτογραφίες απ’ όλο τον κόσμο, μα υρίως από δω γύρω, μιας και ζει στο Ντουμπάι). Να, εδώ: http://bjornmoerman.blogspot.ae/2010/05/pick-of-week-18-russian-workhorse.html

(Άντε κι ένα λινκ σχετικό με αγορά/κατανάλωση αλκοόλ στα ΗΑΕ): http://www.celifornia.com/blog/2008/08/24/getting-alcohol-in-dubai-unlicensed-barracuda-in-umm-al-quwain/)

Περίεργα του Ντουμπάι (αλλά όχι τόσο λυπητερά)

Ακολουθεί λίστα με κάποια περίεργα του Ντουμπάι. Αποφάσισα να μη συμπεριλάβω τα περιέργα αλλά και λυπητερά ταυτόχρονα, αν και είναι πάρα πολλά, γιατί ε, φτάνει που τα βλέπω. Για να πω την αλήθεια όμως πολλά από τα περίεργα που ακολουθούν έχουν μια υποψία λυπητερής αλήθειας που δεν μπορεί να αποφευχθεί δυστυχώς.

• Όσο πιο πολλά χρήματα έχεις (και όσο πιο λίγες ευκαιρίες έχεις να τα ξοδέψεις έξυπνα) τόσο μικρότερος είναι ο αριθμός στην πινακίδα του αυτοκινήτου σου. Ο Σεϊχης π.χ. και η οικογένειά του έχουν στις πινακίδες τους τους αριθμούς από το 1 μέχρι το 10, και μετά ακολουθούν οι πλούσιοι που, όσο περισσότερα χρήματα προσφέρουν στο “γραφείο παραγωγής πινακίδων” τόσο μικρότερος αριθμός θα τους δωθεί.
• Όσα χρόνια κι αν μείνεις στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ακόμη κι αν έχεις γεννηθεί εδώ αλλά οι γονείς σου έχουν υπηκοότητα άλλη από την εμιρατική, δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις υπήκοος του Ντουμπάι (δε θα γίνεις εμιρατιανός -δεν έχω καταφέρει να μάθω πως λέγεται στα ελληνικά αυτός που είναι από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στα αγγλικά λέμε Emirati- ποτέ, expat, expaaat!).
• Τα ονόματα των παρακάτω περιοχών: Internet City, Media City, Academic City, International City, Festival City, Motor City, Sports City, Knowledge Village και Global Village.
• Οι καλοντυμένες/οι που προπαθούν να περπατήσουν στην άμμο με τακούνια ή μοκασίνια (γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μπεις στον υπερπολυτελή ουρανοξύστη εκτός από τον να πατήσεις σ’ εκείνη την λωρίδα από άμμο).

Τσούχτρα

                                                           Τόσο εντυπωσιακή!

Ισορροπώντας

Προσπαθώντας να ισορροπήσω ανάμεσα σε διαλέξεις και άρθρα για το καταπληκτικό course Moralities of everyday life που παρακολουθώ στο www.coursera.org (διαδικτυακή πλατφόρμα όπου παρέχονται δωρεάν και από γνωστά και αναγνωρισμένα πανεπιστήμια του κόσμου όλου, μικρής διάρκειας, σεμινάρια σε διάφορα θέματα. Οπωσδήποτε το λινκ αξίζει εντατικό τσεκάρισμα) με καθηγητή τον κύριο Bloom (τέλειο όνομα, έτσι; Προσκυνώ κανονικά!), κοινωνική ζωή (τόσους φίλους και παρέες είχα να έχω από τις μέρες που έμενα στην Αθήνα), ένα road trip στην κοντινή Sharjah με τρεις φίλους μου και δυνατή μουσική για να επισκεφτούμε το σκοτεινό σπίτι γεμάτο μουσικά όργανα ενός Ινδού πιανίστα, και να δοκιμάσουμε τα μεταχειρισμένα ηλεκτρικά του πιάνα ώστε να διαλέξει η φίλη μου πιο θέλει να αγοράσει, ένα σύντομο πικνικ στο Safa Park, την αναδιοργάνωση του γκρουπ των Home Concerts (έγινα και επίσημα πλέον η οργανώτρια της ομάδας) και αναγνωριστικούς “καφέδες” με υποψήφιους οικοδεσπότες, μια βραδιά στο jazz festival και δύο βράδιες συνοδεύοντας στο πιάνο ένα αυτοσχεδιαστικό θέατρο, μπορώ να πω πως έχω βρει ξανά τη φόρμα μου: υπερδραστηριότητα!

“Σπίτι”. Μέρος 1ο

Αρκετές συζητήσεις τον τελευταίο καιρό μου έχουν δημιουργήσει πολλές σκέψεις  και όρεξη να ψάξω πράγματα σχετικά με την έννοια της λέξης “σπίτι”, και το αίσθημα τον ανήκειν σε έναν τόπο, αίσθημα που στην δικιά μου περίπτωση δεν υπάρχει αλλά μου λείπει. Δεν γνωρίζω αν είναι αλήθεια πως θέλουμε αυτό που δεν έχουμε, αλλά η πραγματικότητα είναι πως πολλές φορές μου λείπει να αισθανθώ πως κάπου είναι το σπίτι μου, ο τόπος μου, η φωλιά μου, πως νοσταλγώ να νοσταλγώ κάτι συγκεκριμένο. Και νομίζω πως αυτό πολλές φορές φαίνεται και μέσα από αυτό το μπλογκ.

Κατά κάποιο τρόπο πιστεύω πως ποτέ δε θα καταφέρω να νιώσω κάπου όχι “σαν το σπίτι μου”, αλλά “σπίτι μου”. Ανά περιστάσεις αυτό το ρόλο του σπιτιού τον έχω μεταθέσει σε ανθρώπους (σπίτι είναι όπου είναι ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που αγαπώ) ή σε καταστάσεις (η θέση αυτή συζητείται στο κείμενο που αναφέρω παρακάτω) αλλά αυτό μοιάζει να με τοποθετεί σε μια πιο εύθραυστη ισορροπία ως ατομικότητα.

Με αφετηρία τις συζητήσεις αυτές με φίλους μου, και τις σκέψεις και έρευνα σχετικά με το θέμα, ανακάλυψα, με χαρά, πως δεν είμαι λοιπόν ο μόνος άνθρωπος που νιώθει πως κατέχει αυτή την αμφιβολία ως ταυτότητα. Πολλοί, πάρα πολλοί, ενοχλούνται από την ερώτηση “Από που είσαι;”, όχι επειδή έχουν κουραστεί να απαντάνε, αλλά επειδή δεν γνωρίζουν τι να απαντήσουν. Διότι η απάντηση σε αυτή η ερώτηση δεν είναι για όλους τόσο απλή όσο φαίνεται. Ένα πολύ ωραίο κείμενο, όπου εμφανίζονται καινούριες ιδέες, έννοιες και αποτελέσματα ερευνών σχετικές με το θέμα, γραμμένο από τον Greg Madison,  είναι αυτό εδώ: http://www.therapedia.co.uk/PDF/GMMigration.pdf (μπορείται να βρείτε μία κατά κάποιον τρόπο περίληψη εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Existential_migration). Εκτός όμως από την επιστημονική πλευρά και ανάλυση του θέματος είναι πολύ ενδιαφέρον το τι πιστεύουν οι ίδιοι οι άνθρωποι που βιώνουν αυτή την κατάσταση: http://www.youtube.com/watchv=QmDOLj4dTls και τα παιδιά τους (ονομάζονται ΤCK, Third Culture Kids):  http://vimeo.com/41264088 (μικρού μήκους ντοκυμαντέρ) και http://www.youtube.com/watch?v=gIlpSavAeag,.

Αυτά σαν πρώτες σκέψεις, περιμένω feedback από γνωστούς και φίλους πάνω σε αυτές, και λίγο ακόμη διάβασμα από μέρους μου, για να συνεχίσω τον μονόλογο…

Δημητριακά από τη Σαουδική Αραβία

Χωρίς σχόλια…

Τι έγραψε κάποιος άλλος…

http://sohanalytics.blogspot.ae/2014/01/visual-cello-at-courtyard-playhouse-and.html

Τι να κάνω, είμαι χαρούμενη που πήγαν καλά οι συναυλίες!